Życie po zawale

Jakość życia po zawale serca zależy w dużej mierze od tego, jak rozległe były uszkodzenia mięśnia sercowego. O ile ognisko zawałowe rzędu ok. 10% masy mięśnia komory nie powoduje trwałego kalectwa, to martwica rozleglejsza może trwale upośledzać funkcje serca i prowadzić do jego niewydolności. Każdy pacjent po przebytym zawale zalicza się do grupy osób zagrożonych wystąpieniem innych chorób układu krwionośnego, a także zgonu z ich powodu. Dlatego po zawale konieczne jest wdrożenie zasad profilaktyki wtórnej. Sprowadzają się one do : stosowania leków, wprowadzenia zdrowej diety, unikania nadmiaru stresów, zwiększenia aktywności fizycznej, zaprzestania palenia tytoniu oraz ograniczenia spożycia alkoholu. Wskazane bywa również zmniejszenie masy ciała. Każda osoba, która przebyła zawał, musi do końca życia przyjmować leki takie jak: aspiryna, statyna, beta-blokery oraz leki hamujące agregację płytek krwi. Jeżeli chodzi o możliwy wysiłek fizyczny, jaki może być przez pacjenta po zawale podejmowany, to jego określenie następuje w oparciu o wyniki testu wysiłkowego (przeprowadza się je w kilka tygodni po zawale). Pacjenci mogą również uczestniczyć w nadzorowanym programie ćwiczeń fizycznych (co jest zresztą zalecane). Nieprawdą jest, że po zawale należy zaniechać prowadzenia życia seksualnego. Jednak lepiej jest zachować abstynencję co najmniej przez kilka tygodni po nim. Warto również pamiętać, że schorzenia kardiologiczne (oraz stosowane przy nich leki) mogą powodować problemy w pożyciu (takie jak osłabienie potencji, kłopoty ze wzwodem). Jednak poprawnie prowadzona rehabilitacja oraz działania profilaktyczne stopniowo umożliwiają powrót do normalności po zawale.