Blok serca

Blok serca to nazwa grupy zaburzeń, polegających na upośledzeniu przewodzenia impulsów elektrycznych w układzie odpowiedzialnym za przenoszenie sygnałów z węzła zatokowego do mięśnia sercowego. O ile u zdrowego pacjenta sygnały z węzła zatokowego przechodzą przez przedsionki i komory – synchronizując ich pracę, o tyle u osoby chorej – impulsy te są spowolnione lub wręcz zanikają na pewnych odcinkach.

Różne rodzaje bloku serca.

Możemy wyróżnić kilka rodzajów bloku serca, w zależności od tego, na jakim odcinku się pojawiają: bloki zatokowo – przedsionkowe (prowokujące okresowe braki skurczu serca lub spowolnienie jego pracy); bloki przedsionkowo komorowe (tutaj można zauważyć 3 stopnie patologii – zwolnienie przewodzenia impulsu z przedsionków do komór; okresowy brak przewodzenia impulsu; brak przewodzenia impulsu w stałym rytmie; a także całkowity blok serca polegający na zupełnnym braku impulsu przez dłuższy okres); oraz bloki odnóg pęczka Hisa (manifestujące się pogorszoną synchronizacją skurczu prawej i lewej komory serca).

Wykrywanie schorzenia.
Na ogół grupa zaburzeń, nosząca ogólną nazwę bloku serca, może być wykryta przy pomocy badania elektrokardiogramem (w przypadku bloków stałych), lub metodą Holtera (w przypadku okresowych). Po postawieniu diagnozy konieczne jest ustalenie przyczyny. Może być ona wrodzona, ale także spowodowana przebytą chorobą lub uszkodzeniem serca, a także działaniem niektórych leków.

Leczenie.

Leczenie bierze pod uwagę genezę choroby i dąży do jej zminimalizowania. W przypadku cięższych postaci choroby (bloku całkowitego lub bloku II stopnia gdzie brak impulsu przewodzenia występuje w stałym rytmie) konieczne jest wszczepienie stymulatora (rozrusznika serca). Blok serca może występować u osób w każdym wieku. O ile nie daje niepokojących objawów ani nie jest wynikiem ciężkiej choroby – jego terapia polega po prostu na
regularnej oberwacji pacjenta oraz badaniach kontrolnych.